ειναι το φετιχ μας.
το πιο ανετο παπουτσι, αφου το συνηθισεις (τις πρωτες μερες ειναι απιθανος ο πονος που σου δημιουργουν)
μπορεις να χορεψεις,να τρεξεις, να πηδηξεις, να περπατησεις μεσα σε χωραφια με πυκνη βλαστηση κατακαλοκαιρο και να μην νοιζεσαι για φιδια, να κοβεις βολτες γυρω απο την Λιμνη το χειμωνα και να μπορεις να φτασεις εκεινο τον νεκρο κορμορανο ευκολα.
ιδιαιτερη προσοχη χρειαζεται αν παιζετε με τους συναδελφους σας πατητο και δεν εχετε ειδικη προστατευτικη επενδυση στις μυτες των ποδιων.
συνηθως ζυγιζουν λιγο κατω απο κιλο αλλα υπαρχουν και οι θαυμασιες γαλοτσες με πλακες σιδηρου που ζυγιζουν απο 2.5 κιλα η καθε μια.
ειναι πρασινες (σε πολλες αποχρωσεις), ασπρες αν δουλευεις στο συσκευαστηριο αλλα και μαυρες η αν πετυχεις καμια κοκετα συναδελφο ροζ με μοβ λουλουδια.
σχεδον ποτε δεν εχουν διαρκεια ζωης πανω απο μια παραγωγικη σεζον, εκτος και αν εχεις παρει καμια δυσμενη μεταθεση εκτος παραγωγης, σε κανενα γραφειο.
καλη επιλογη ειναι ενα με δυο νουμερα μεγαλυτερη γαλοτσα ετσι ωστε να μπορεις να φορας και διπλες καλτσες τον χειμωνα.
το καλοκαιρι τα ποδια ιδρωνουν εκει μεσα τοσο που μερικοι παραπονιουνται οτι μουσκευει και ο παντελονι τους απο τον ιδρωτα. well thats life- που λενε και στο χωριο μου το Beaumaris του Anglesey.
υπαρχουν πολλοι που αν δουν συναδελφο να τρυγυριζει χωρις γαλοτσες ξενερωνονται.
στα εγγλεζικα οι γαλοτσες ονομαζονται Wellington boots η χαιδευτικα wellies.